Ann Cleeves, The Crow Trap

Ξεκίνησα να διαβάζω Ann Cleeves. Πολυγραφότατη, έχει εργαστεί ως μαγείρισσα σε παρατηρητήριο πουλιών αλλά και ως δικαστικός επιμελητής (μη ρωτάτε πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο) και έχει περάσει και από άλλα επαγγέλματα πριν ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων μυστηρίου. Πολλοί την αποκαλούν διάδοχο της Αγκάθα Κρίστι ενώ τα βιβλία της έχουν μεταφερθεί στη βρετανική τηλεόραση με μεγάλη επιτυχία. Έχει επίσης βραβευθεί με το Duncan Lawrie Dagger για το βιβλίο της Raven Black.

Ξεκίνησα με τη σειρά στην οποία πρωταγωνιστεί η επιθεωρητής Βέρα Στάνχοπ αν και διάβασα ότι η σειρά των μυστηρίων Σέτλαντ είναι πιο ενδιαφέρουσα. Μπαίνει στη λίστα κι αυτή λοιπόν!

Το πρώτο βιβλίο της σειράς, Παγίδα για Κοράκια (The Crow Trap) διαδραματίζεται στην αγγλική εξοχή όπου τρεις νεαρές γυναίκες ερευνούν την περιοχή όπου πρόκειται να κατασκευαστεί ένα μεγάλο λατομείο. Όταν η Ρέιτσελ, η πρώτη που φτάνει στην περιοχή βρίσκει την παλιά της φίλη να έχει αυτοκτονήσει, με ένα σημείωμα που απευθύνεται στην ίδια, η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει αρκετά. Όταν γίνεται και ο δεύτερος φόνος, τα πράγματα σοβαρεύουν και στην περιοχή καταφθάνει η εκκεντρική ντεντέκτιβ Βέρα Στάνχοπ. Παχύσαρκη και σχεδόν αγενής, η Βέρα κρατάει τις γυναίκες στο αγρόκτημα σαν «δόλωμα» για το δολοφόνο, όπως η παγίδα για τα κοράκια.

Παράλληλα, η Ρέιτσελ διεξάγει τη δική της έρευνα, πεπεισμένη ότι η αυτοκτονία ήταν σκηνοθετημένη και στην πραγματικότητα ήταν φόνος ενώ οι υπόλοιπες γυναίκες της υπόθεσης παίζουν η κάθε μία το δικό της προσωπικό παιχνίδι με ανεξέλεγκτες πολλές φορές συνέπειες.

Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα ούτε με τις ηρωίδες ούτε με τη ντεντέκτιβ. Βρήκα τα πρόσωπα άχρωμα και μάλιστα κάποια αρκετά εκνευριστικά (βλ. Ρέιτσελ και Ανν). Οι ίντριγκες σχετικά με την κατασκευή του έργου και τις αντιδράσεις της τοπικής κοινότητας είχαν ενδιαφέρον αν και όχι κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο. Παρόλα αυτά, δεν ήταν καθόλου προβλέψιμο και αυτό είναι πολύ σημαντικό στα αστυνομικά μυθιστορήματα. Οι σχέσεις μεταξύ των θυμάτων ήταν το πιο συναρπαστικό στην υπόθεση!

Αν και **[spoiler alert] δε μου αρέσει όταν ο ένοχος είναι τελείως άσχετος με την υπόλοιπη πλοκή και εμφανίζεται «ξαφνικά» και ανυποψίαστα.