The first weeks of January

οι τελευταίες εβδομάδες (πρώτες του χρόνου) ήταν πιεστικές αλλά και γεμάτες όμορφα πράγματα.. Ανάμεσα στην πίεση της δουλειάς και τις προθεσμίες προσπάθησα να στριμώξω μερικά πράγματα που με ευχαριστούν και με ξεκουράζουν.

Στις 21 Ιανουαρίου είχαμε την πιο καταθλιπτική ημέρα του χρόνου για το 2014!

Συνεχίζεται το σεμινάριο Ιστορίας Τέχνης που ξεκίνησα το 2013…

αποφάσισα να βρω ένα νέο χόμπι για χαλάρωση και δημιουργικότητα…

 

[check out my etsy shop 🙂 ]

Διαβάζω ένα αποκαλυπτικό βιβλίο-σταθμό για τους σημαντικότερους εκπροσώπους της εσωτερικής διδασκαλίας που γνώρισε η ανθρωπότητα:

Δανείστηκα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο από το event΄δανεισμού βιβλίων tou BOOK IN, τους Αποκλεισμένους, της Ελφρίντε Γέλινεκ…

Και  μια που σαν σήμερα πέθανε ο Μενέλαος Λουντέμης, ένας λογοτέχνης που διάβαζα φανατικά όταν ήμουν παιδί:

Από το «Οι Κερασιές Θα ανθίσουν και φέτος»

Ο Ευγένης Βενετός και ο Άρης Βεργωλής, φίλοι αδερφικοί, συμπορεύονται στη φτώχεια, στην απελπισία, μα και στην αγανάκτησή τους για το άδικο του κόσμου, που προσπαθούν να το εξηγήσουν, ο καθένας με τον τρόπο του. Τυχαία -ίσως πάλι, όχι- θα συναντήσουν το γερο-Ραματά που, στον πολυκαιρισμένο του καφενέ, θα τους πάρει από το χέρι, θα γίνει ο πατέρας που δεν έχουν, και μαζί θα πορευτούν, αντιμέτωποι με τις επιλογές τους. Ώσπου θα πέσει στα χέρια τους το βιβλίο της Φούγιας. «Για λίγο ουρανό·» ένα βιβλίο, που απρόσμενα θα αλλάξει την πορεία της ζωής τους.

Πρόσωπα που θα τα συνδέσει η τύχη, ίσως και το πεπρωμένο, που θα ανακαλύψουν πως, τελικά, «οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος»…

«νύσταξα να σε καρτερώ έρωτα, και να λιώνω,
μπρος στο βιβλίο της ζωής σκυμμένος μια ζωή!
Μα αν ήτανε να ερχόσουνα για ένα, έστω, πρωί,
χίλια θε να’ δινα πρωινά, να ζούσα εκείνο μόνο!»