Αναζητώντας το κάτι

 

 

 

 

Βιβλία, τραίνα, ταινίες

Τι είναι αυτό που μας κάνει να ψάχνουμε νόημα στις ζωές όσων έζησαν και έγραψαν πριν από εμάς είτε είναι ποιητές, συγγραφείς είτε απλοί καθημερινοί άνθρωποι – τι μας κάνει να βρίσκουμε τις ζωές τους ηρωικές, ρομαντικές, πιο ουσιαστικές;  Γιατί δεν εκτιμάμε και δεν εκμεταλλευόμαστε τη μαγεία και το μυστήριο που μας περιβάλλει εδώ και τώρα – εμάς, τους ανθρώπους γύρω μας, ό,τι φτιάχνουμε και ό,τι μπορούμε να νιώσουμε; Και να κάνουμε τη δική μας ζωή συναρπαστική, γεμάτη, ουσιαστική και όμορφη – ένα αντίδοτο για τη δουλειά, τη ρουτίνα, τη σάπια πολιτική…

Διάβασα επιτέλους τη Σκιά του Ανέμου, του Θαφόν… Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο μυστήριο, ανεκπλήρωτους  ή μάλλον ματαιωμένους έρωτες, ιστορία και σκοτάδι. Με κράτησε σε αγωνία και διαβάζεται πολύ γρήγορα και ευχάριστα – αφού ξεπεράσει κανείς τις πρώτες σελίδες τις οποίες βρήκα μάλλον βαρετές. Αλλά σιγά σιγά το βιβλίο σε κερδίζει. είναι ένα ευανάγνωστο και αξιανάγνωστο -παρόλα αυτά δεν είναι το αριστούργημα που διατείνονται όλοι. Θα διάβαζα το δεύτερο και το τρίτο μέρος αν ήμουν κάπου διακοπές με άπλετο χρόνο. Ενώ η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα (αν και ούτε κατά διάνοια πρωτότυπη), κάποιοι χαρακτήρες είναι τελείως επιφανειακοί και χάρτινοι όπως και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Ερωτεύεται πλατωνικά την τυφλή Κλάρα, με ένα ρομαντικό έρωτα που ταιριάζει στην ηλικία και τη θέση του, όταν όμως έρχεται η σειρά να ερωτευτεί τη σχεδόν συνομήλική του Μπέα, εκείνος φαίνεται απλώς να ακολουθεί τη δική της στάση χωρίς να δίνει κάποιο λόγο για την αγάπη και την αφοσίωσή του παρά μόνο τα συναισθήματα που του προκάλεσε όταν την είδε μετά από χρόνια στη σχολή με ένα στενό ταγιέρ (…). Γενικά οι γυναίκες στο βιβλίο είναι άβουλα πιόνια και ο πατέρας μια θολή φιγούρα στο φόντο. Θα το πρότεινα βέβαια αλλά όχι σε όλους, παρά τα μικροελαττώματα ήταν ένα ωραίο βιβλίο που απλώς δε στάθηκε αντάξιο του υπερβολικού του hype, για μένα τουλάχιστον.

Το βιβλίο μου θύμισε πολύ έντονα τη Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων του Γκενασιά που είχα διαβάσει πέρυσι (φανταστικό βιβλίο) και θα έλεγα ότι εκείνος ο πρωταγωνιστής ήταν πολύ πιο προσιτός και συμπαθής και η ατμόσφαιρα λιγότερο σκοτεινή μεν, πιο παραστατική και ζωντανή δε.

 

όλως τυχαίως το ίδιο σαββατοκύριακο είδα την ταινία Νυχτερινό Τραίνο για τη Λισαβόνα από το ομώνυμο βιβλίο του Πασκάλ Μερσιέ. Πολύ ωραία ταινία,  με φλασμπάκ στο παρελθόν και παράλληλη αφήγηση. Ο πρωταγωνιστής σε αναζήτηση μιας ζωής πιο γεμάτης, πιο δυνατής, πιο βαθιάς από τη δική του ψάχνει το παρελθόν και την ιστορία μιας παρέας νέων στη Λισαβόνα της δικατορίας του Σαλαζάρ (1932-1974).

Πάλι μια αναζήτηση στο παρελθόν για κάτι ξεχασμένο που επιβιώνει μέχρι το σήμερα, η ανάγκη των ανθρώπων να κρατήσουν κάτι ζωντανό και ίσως να κρατηθούν από αυτό (στη Σκιά του Ανέμου ήταν τα βιβλία του Καράξ, εδώ η μνήμη και η ζωή του Αμαντέο). 

Μια μικρή κοιλιά και ο κάπως αργός ρυθμός της συγχωρούνται χάρη στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί η μουσική, τα αποσπάσματα από το βιβλίο και η φωτογραφία ειδικά στι

ς σκηνές του παρελθόντος.

 

“Isn’t it true that it’s not people who meet, but rather the shadows cast by their imaginations?” 

I love tunnels. They ‘re the symbol of hope: sometime it will be bright again.

Then there was a silence he had never before experienced: in it, you could hear the years…