Η μυστική ιστορία – The secret history

Η Μυστική Ιστορία της Ντόνα Ταρτ είναι ένα campus novel με ήρωες 6 φοιτητές κλασικών σπουδών που διαπράττουν ένα φόνο για να κρύψουν ένα μυστικό που τους στοιχειώνει. Εκεί σταματάει το ενδιαφέρον του βιβλίου. Ο μόνος λόγος που συνέχισα να το διαβάζω ήταν για να δω γιατί διέπραξαν το φόνο (μια που η πράξη ανακοινώνεται ήδη από την πρώτη σελίδα) και ο μόνος λόγος που το διάβασα ως το τέλος, αν και βαριόμουν αφάνταστα, ήταν για να δω αν θα το πάει κάπου τελικά ή αν αυτό ήταν όλο (και επειδή δεν είχα κάτι καλύτερο να διαβάσω εκείνες τις μέρες).

Η ιστορία: τελείως κλισέ – σνομπ φοιτητές κλασικών σπουδών με έναν καθηγητή που πάει να γίνει ενδιαφέρων αλλά τελικά είναι απολύτως επιφανειακός σαν χαρακτήρας, οι οποίοι μιλάνε μεταξύ τους αρχαία ελληνικά και λατινικά (!) διαπράττουν για άγνωστο λόγο ένα φόνο εκ προμελέτης. Η ιστορία ξεδιπλώνεται αναδρομικά καθώς μαθαίνουμε τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτό το φόνο και (στο β’ μέρος) κάποια πράγματα για το τι συνέβη στη συνέχεια, πόσο τους αποξένωσε, τους κατέστρεψε, τους στιγμάτισε.

Οι χαρακτήρες: χάρτινοι ήρωες που μοιάζουν να δημιουργήθηκαν βιαστικά μόνο και μόνο για να πει η συγγραφέας την ιστορία της, δεν έχουν καθόλου «υφή», «βάθος», «πλαστικότητα». Κάποιοι όπως ο Χένρι και η κοπέλα μας εξάπτουν το ενδιαφέρον αλλά δε μας απασχολούν περισσότερο, δε μας αποκαλύπτονται και γι’ αυτό δε μας ενδιαφέρουν τελικά. Δεν ταυτιζόμαστε, δεν συγκινούμαστε από αυτούς. Ακόμα και ο αφηγητής μοιάζει να επινοήθηκε μόνο και μόνο για να υπάρχει ένα πρόσωπο που θα ακούει την ιστορία των άλλων 5 και που θα τη διηγηθεί στο κοινό, για να δοθεί ένα όνομα στην τριτοπρόσωπη αφήγηση. Πλουσιόπαιδα με προβληματικούς γονείς, χαρακτήρες που είναι «τύποι» και όχι ανθρώπινοι και πολύπλευροι.

Κουραστικές συζητήσεις περί αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, φλύαρες περιγραφές, σκηνικά που έχουμε διαβάσει ξανά και ξανά. Παγανιστικές τελετές χωρίς νόημα, χαλαρή σύνδεση των όσων συνέβησαν με την πραγματικότητα, η διαστρεβλωμένη αντίληψη ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός ήταν μόνο για την «έκσταση» και τη διονυσιακή λατρεία.

Σε γενικές γραμμές βρήκα το μυθιστόρημα «χάρτινο», με μια ξαναειπωμένη ιστορία, χωρίς ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Η συγγραφέας κέρδισε φέτος το Πούλιτζερ, ένα πολύ σημαντικό βραβείο με το οποίο έχουν διακριθεί συγγραφείς όπως ο Κόρμακ ΜακΚάρθι, ο Τζέφρυ Ευγενίδης, ο Φίλιπ Ροθ, η Τόνι Μόρισον, η Χάρπερ Λι, ο Γουίλιαμ Φόκνερ, ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ο Τζον Στάινμπεκ. Είχα ξεκινήσει να διαβάζω την Καρδερίνα της και θα της δώσω άλλη μία ευκαιρία γιατί ακούω πάρα πολύ καλά σχόλια.