Τι έμαθα στην πρώτη μου δουλειά

Στην πρώτη μου δουλειά, μόλις είχα τελειώσει το μεταπτυχιακό μου, είχα μια συνάδελφο που την έλεγαν Όλγα. Δεν έχει σημασία το επίθετο ή η ηλικία της αλλά ήταν ένας από τους πιο υπέροχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ και σήμερα παίρνω αφορμή από εκείνη για να μιλήσω για την καλοσύνη των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από σένα.

Η Όλγα ήταν η μέντοράς μου κατά κάποιον τρόπο, χωρίς να το συνειδητοποιήσει καμία από τις δυο μας ή να το ονομάσει έτσι. Μπορεί να είχα τις γνώσεις για να κάνω καλά τη δουλειά μου στην εταιρεία που δουλεύαμε αλλά δεν είχα ιδέα από το πώς χειρίζεσαι τους συναδέλφους, τα αφεντικά, ακόμα και το φόρτο εργασίας και πώς ισορροπείς την προσωπική ζωή με μια απαιτητική δουλειά. Με ανάγκαζε να βγω για διάλειμμα όταν ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω, με συμβούλευε πώς να χειριστώ δύσκολες καταστάσεις στην εταιρεία και με πείραζε σαν να ήμουν η μικρή της αδελφή.

Νομίζω πως χάρη σ’ αυτήν έμαθα πως το πιο σημαντικό πράγμα, εκτός από το να είσαι καλός στη δουλειά σου, είναι να είσαι καλός με τους γύρω σου και να βοηθάς όσο μπορείς κι ας μην έχεις να κερδίσεις τίποτα από αυτό. Γι’ αυτό και προσπαθώ να βοηθώ όσους ενδιαφέρονται για τη μετάφραση (που είναι ο δικός μου χώρος εργασίας και εμπειρίας) και γι’ αυτό θέλησα να συμμετάσχω στο δίκτυο μέντορινγκ Women on Top. 

 

Στην πορεία μου από εκείνη την εταιρεία σε άλλες και μετά ως ελεύθερος επαγγελματίας είδα πολλούς τύπους ανθρώπων και συναδέλφων.  Τότε η έννοια «τοξικός άνθρωπος» δεν υπήρχε καν και το bullying στο χώρο εργασίας γινόταν και από αφεντικά αλλά και από συναδέλφους.

Παρόλο που δεν μπόρεσα να είμαι άτρωτη στις σφαίρες όλων τους και σίγουρα δεν ήταν όλοι μόνο κακοί ή μόνο καλοί (άλλωστε είμαι πολύ τυχερή που μέσα από τη δουλειά μου γνώρισα άτομα που είναι σήμερα κάποιοι από τους πιο καλούς μου φίλους), έχω πειστεί πως η καλοσύνη στο χώρο εργασίας (και γενικά στον επαγγελματικό χώρο, μια που σήμερα το κλασικό 9-5 ωράριο αντικαθίσταται από πιο ευέλικτες μορφές εργασίας) είναι μια από τις πιο σημαντικές αρχές.

Φυσικά (και αυτό το έχω μάθει με τον πιο άσχημο τρόπο) η υπερβολική καλοσύνη βλάπτει γι’ αυτό καμιά φορά χρειάζεται να είμαστε αυστηροί – με τον εαυτό μας, όσον αφορά το πόσα ανεχόμαστε, και μετά για τους άλλους, πόσα τους επιτρέπουμε. Εσείς τι πιστεύετε; Είναι σημαντικό να είναι κανείς καλός (και σ’αυτό περιλαμβάνονται πολλά πράγματα όπως η ευγένεια, η συναδελφικότητα, η συνεργασία κ.ά) ή χρειάζεται αυστηρότητα για να διατηρήσει κανείς το κύρος του στη δουλειά;

ps. Ευχαριστώ όλους όσοι απάντησαν στις ερωτήσεις του προηγούμενου άρθρου! Με ενδιαφέρει πολύ η γνώμη σας και μου δίνει απίστευτη χαρά η υποστήριξή σας σ’ αυτό το blog ❤