Τα πιο πολυσυζητημένα βιβλία του φετινού καλοκαιριού

Αν θέλετε να ξέρετε ποια είναι τα πιο πολυσυζητημένα βιβλία του φετινού καλοκαιριού αυτά που θα δείτε σε νησιά να φιγουράρουν στην ξαπλώστρα ή διπλα από ένα παγωμένο πρωινό καφέ, και αυτά που αγοράζονται για να διαβαστούν με ηρεμία σε κάποια σκιά σας έχω τα top 3.

Δεν ξέρω αν είναι για όλα τα γούστα ή θα μιλάμε γι’ αυτά και το χειμώνα (νομιζω ναι). Το σίγουρο είναι πως ήδη κυκλοφορούν, ανταλλάσσονται και συζητιούνται σε παρέες, παραλίες, λέσχες ανάγνωσης και καφέ 🙂

Η υπέροχη φίλη μου, Έλενα Φεράντε, εκδόσεις Πατάκη

Διαβάζεται ιδανικά στις διακοπές σε ένα ελληνικό νησί…

Διαβάστε την κριτική της Κατερίνας (Garden of Stories) για το βιβλίο ενώ μια περιεκτική περιγραφή θα βρείτε και στο To live life for what it is.

Confiteor, του Ζάουμε Καμπρέ, εκδόσεις Πόλις. 

 

Διαβάστε την κριτική της Sweet Jane Eyre για το βιβλίο.

Οι Βοστονέζες, του Χένρι Τζέιμς

Δεν έχω βρει ακόμα κάποιο blog που να έχει γράψει κριτική για το βιβλίο, φαντάζομαι πως είναι ακόμα καινούριο και η πρόζα του Χένρι Τζέιμς δεν αφομοιώνεται εύκολα, διάβασα όμως μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση από την Τίνα Μανδηλαρά στη LIFO. Η μετάφραση είμαι σίγουρη ότι θα είναι μια σπουδή στη γλώσσα, καθώς έχει γίνει από τον εξαιρετικό Μιχάλη Μακρόπουλο.

Μήπως τα έχετε ήδη διαβάσει; Εγώ ακόμα όχι αλλά θέλω να τα πάρω και τα 3!

Αν θέλετε να δείτε κι άλλες προτάσεις για βιβλία για τις διακοπές σας (ή και όχι) μπορείτε να τσεκάρετε το ποστ Διαβάζοντας το ελληνικό καλοκαίρι – εκτός αν δε συμφωνείτε με τον όρο «βιβλία για το καλοκαίρι» – ψηφίστε το  στο Τι θα πει τελικά βιβλία για το καλοκαίρι;

 

Διαβάζοντας το ελληνικό καλοκαίρι…

 Από τη Χώρα της Πάτμου μέχρι το φαράγγι του Βίκου και από τα Κύθηρα ως τη Χίο, η Ελλάδα είναι υπέροχη όπου και αν σταθείς και το κάθε μέρος έχει την ιδιαίτερη ομορφιά του.  Όμως είναι όλα τα βιβλία κατάλληλα για όλους τους προορισμούς;  Ή μήπως πρέπει να βρούμε το βιβλίο που θα αναδείξει την ατμόσφαιρα και την χαρακτηριστική γοητεία του κάθε μέρους 🙂 

Στις Κυκλάδες: Η Αίθουσα του Θρόνου, του Τάσου Αθανασιάδη για τη μοναδική λυρική ατμόσφαιρα που θα σας κάνει να βυθιστείτε στο πραγματικό ελληνικό καλοκαίρι.

ΤBR Ιουνίου!

Τώρα που έρχεται σαββατοκύριακο θέλω να αφοσιωθώ λίγο στην ανάγνωση κάποιων βιβλίων που πήρα πρόσφατα και δεν έχω καταφέρει να διαβάσω!

Ονειρολογία – Λούσι Κίτινγκ

Η επιστήμη των ονείρων είναι μια συναρπαστική και σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητη ήπειρος.

Σύμφωνα με τον Φρόιντ τα όνειρα είναι κωδικοποιημένες επιθυμίες ή σύμβολα, για τον Γιουνγκ η γέφυρα για το ασυνείδητο. Άλλοι μελετητές τα θεωρούν μια νοητική διαδικασία ενώ άλλοι, όπως ο Χάρτμαν μια μορφή ψυχοθεραπείας. Όλες πάντως οι απόψεις

Θα έπρεπε οπωσδήποτε…. book tag ;)

Ένα εναλλακτικό book tag 😉

Ένα βιβλίο που θα έπρεπε οπωσδήποτε να έχει και συνέχεια 🙂

Ένα βιβλίο που θα έπρεπε οπωσδήποτε να έχει άλλο εξώφυλλο (και ειδικά επειδή είναι επετειακή έκδοση!)

Ένα βιβλίο που θα έπρεπε οπωσδήποτε να μην έχει συνέχεια 😛 

Ένα βιβλίο που θα έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει ταινία…

Ένα βιβλίο που θα έπρεπε οπωσδήποτε να έχει διαφορετικό τέλος.

Ένα βιβλίο που θα έπρεπε οπωσδήποτε να διδάσκεται στα σχολεία.

Ένα βιβλίο που θα έπρεπε οπωσδήποτε να έχει fanfiction.

Ένα βιβλίο που θα έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει graphic novel.

Ένα βιβλίο που θα έπρεπε οπωσδήποτε να απαγορευτεί!

Συμφωνείτε;;;; Κάνω tag όποιον/α θέλει να απαντήσει και ανυπομονώ να δω τις απαντήσεις από τα αγαπημένα μου bookish blogs!!!!

Δείτε τις απαντήσεις της Τζο από το Cherrybookreviews 🙂

Είσαι Όμορφη – Chuck Palahniuk / Ένα αντιερωτικό μανιφέστο

“She’d exchanged her dreams of her parents for the dogma of her instructors, but neither of those outlooks were innately her own.”
― Chuck Palahniuk, Beautiful You

 

Η Πένι Χάριγκαν είναι μια επαρχιωτοπούλα που προσπαθεί να κάνει καριέρα δικηγόρου στη Νέα Υόρκη. Από μια ατυχή κατά τα άλλα συγκυρία γνωρίζει τον πάμπλουτο και γοητευτικό επιχειρηματία Λάινους Μάξουελ ο οποίος φαίνεται να δείχνει ένα ανεξήγητο (αλλά πολύ έντονο) ενδιαφέρον γι’ αυτή, τόσο ώστε να συνάψει μαζί της μια παθιασμένη, σαρκική αλλά ταυτόχρονα (πώς γίνεται; θα δείτε στο βιβλίο) πλατωνική σχέση. Σας θυμίζει κάτι μέχρι εδώ; Δεν έχετε καθόλου άδικο. Κάπως έτσι συνεχίζει το υπόλοιπο βιβλίο μέχρι που (προσπερνώντας αρκετές σελίδες ανατομίας μέχρι ανατριχιαστικής λεπτομέρειας), και μερικές ακόμα σελίδες δήθεν φεμινιστικής πρόζας φτάνουμε στο αντικλιμακτικό φινάλε, το οποίο φυσικά δε θα αποκαλύψω για να αποφύγω τα spoilers.

Σε γενικές γραμμές δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε το βιβλίο ιδιαίτερα. Δεν είναι το ότι το βρήκα υποτιμητικό για τις γυναίκες γιατί και οι άνδρες χαρακτήρες δεν ήταν καλύτεροι. Νομίζω πως ήταν ένα περισσότερο μισανθρωπικό βιβλίο: δεν υπήρχε ούτε ένας συμπαθητικός χαρακτήρας (για μένα τουλάχιστον). Βέβαια δεν ήταν και ιδιαίτερα ανεπτυγμένοι σαν ήρωες,  δεν είχαν βάθος ή ψυχοσύνθεση σε διάφορα επίπεδα, ήταν περισσότερο «τύποι» – η αφελής και λίγο πονηρούλα επαρχιώτισσα που βλέπει τον εαυτό της σαν μια άλλη Έριν Μπρόκοβιτς, ο συμπαθής αλλά αδιάφορος μνηστήρας, ο πάμπλουτος, γοητευτικός, επικίνδυνος μεγαλύτερος άνδρας, η σοφή άσχημη μάγισσα κ.ο.κ.

Επίσης, προσπέρασα αρκετές σελίδες διαβάζοντας διαγωνίως τις πορνογραφικές λεπτομέρειες της «σχέσης» των δύο πρωταγωνιστών, εφάμιλλες όχι αισθησιακού μυθιστορήματος αλλά τραπεζιού ιατροδικαστή, που είχαν τόσο ερωτισμό όσο μια νεκροψία.

Σίγουρα, όλο αυτό είναι ένα σχόλιο στη σύγχρονη κοινωνία που έχει αναγάγει την ηδονή σε υπέρτατο αγαθό, ισοπεδώνοντας συναισθήματα, οικογένεια, αξίες μόνο και μόνο για να την υποβιβάσει μετά σε ευτελές αγαθό, προϊόν και έρμαιο του μάρκετινγκ και των συναλλαγών αλλά πέρα από αυτό δε βρήκα κάποιο άλλο νόημα. Ακόμα και η «λύση» της Πένι για να πολεμήσει τον Μάξγουελ ήταν ανούσια – [spoiler] έπρεπε να υποστεί τα ίδια από τη Μπάμπα τη Γκριζογένα, γιατί όταν της τα έκανε ο Μαξ ενώ η ίδια έπινε σαμπάνιες σε ακριβά σεντόνια ήταν αθέμιτα, ενώ όταν της τα έκανε μια γυναίκα αυτή τη φορά, με κέρατα από τάρανδους και λιωμένες αράχνες σε μια σπηλιά ήταν εντάξει….

Ο ίδιος ο συγγραφέας δήλωσε ότι έγραψε αυτό το βιβλίο «για πλάκα» και είτε το εννοούσε είτε το είπε για να δικαιολογηθεί νομίζω ότι κάτι σημαίνει.

Ευτυχώς ήταν μια πολύ καλή έκδοση, με ιδιαίτερο εξώφυλλο και πολύ προσεγμένη ενώ μου άρεσε πολύ και η απόδοση του τίτλου στα ελληνικά. Ενώ το αγγλικό ήταν Beautiful You, στα ελληνικά έγινε Είσαι Όμορφη καθώς το αγγλικό δε γινόταν να μεταφερθεί ακριβώς. Νομίζω το ίδιο έκαναν και στα ισπανικά:

Στα γαλλικά προτίμησαν να είναι πιο ξεκάθαροι:

Εντάξει. ξαναδιαβάζοντας την κριτική μου ίσως να υπερβάλω λίγο, το βιβλίο το διάβασα σε μία μέρα σχεδόν , δεν το παράτησα αν και σε αρκετά σημεία βαρέθηκα αλλά δεν ξέρω αν θα το πρότεινα σε κάποιον. Εnδιαφέρουσα ιστορία, από πρωτότυπη οπτική γωνία αλλά μέχρι εκεί.

New Book Tag!

Απόγευμα στο γραφείο και τι καλύτερο για να μη δουλέψω από το να απαντήσω στο νέο book tag που μας πρότεινε η  φίλτατη Jo από το quirky  Cherrybook Reviews 🙂

Ας βάλω το καφεδάκι μου λοιπόν, μέχρι να φτιάξετε κι εσείς ένα και να σκεφτείτε τις δικές σας απαντήσεις 😉

Ποιο βιβλιο βρισκεται στο κομοδινο σου αυτη την στιγμη?

Είσαι Όμορφη του Τσακ Πόλανικ. Το ξεκίνησα ήδη και φαίνεται καλό! Για να δούμε…

Πoιο ηταν το τελευταιο πραγματικα υπεροχο βιβλιο που διαβασατε?

Νομίζω το The Secret Garden που ξαναδιάβασα μετά από πολλά πολλά χρόνια στην υπέροχη έκδοση που μου ήρθε έκπληξη μια μέρα στο γραφείο 🙂

Αν θα μπορουσατε να γνωρισετε ενας συγγραφεα -νεκρό ή ζωντανο – ποιος θα ηταν? Και τι θα θελατε να ξερετε?

Τόσους πολλούς, τον Σεφέρη, τον Νϊκο -Αλέξη Ασλάνογλου, το Νίκο Καββαδία (στους δύο τελευταίους θα έλεγα πόσο πολύ θα αγαπηθούν τα ποιήματά τους στο μέλλον για να τους δώσω χαρά!)

Τι βιβλια θα μας εξεπληταν αμα τα βλεπαμε στην βιβλιοθηκη σου?

Βιβλία Self-help και τα λοιπά – θα σας εξέπλητταν ΑΝ τα βλέπατε. Δεν έχω ούτε ένα 🙂

Από αυτά που έχω ήδη δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι παράξενο, ίσως το ότι έχω πάρα πολλά παιδικά να φανεί περίεργο σε κάποιον 🙂

Πως οργανώνεις την βιβλιοθηκη σου;

Ανά συγγραφέα και είδος (ελληνική λογοτεχνία, ξένη, παιδικά) και μερικές φορές ανά εξώφυλλο (πχ τα σκούρα μαζί, τα άσπρα μαζί κλπ). Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι τελευταία είμαι πολύ ακατάστατη γιατί δεν έχω ακόμα μεγάλη βιβλιοθήκη!!!

Ποιο βιβλιο ηθελες πολυ να διαβασεις αλλα δεν το εχεις καταφερει ακομα? Κατι που σε κανει να ντρεπεσαι που δεν εχεις διαβασει?

Καλά δεν έχω ολοκληρώσει ούτε τον Οδυσσέα ούτε τον Προυστ και ντρέπομαι που δεν έχω διαβάσει περισσότερο Τολστόι αλλά πραγματικά δεν αντέχω!!

Απογοητευτικο, υπερεκτιμημενο, καθολου καλο: Ποιο βιβλιο υποτιθεται πως επρεπε να σου αρεσει αλλα τελικα δεν σου αρεσε?θυμασαι το τελευταιο βιβλιο που παρατησες στην μεση?

Τη Ναυτία του Σαρτρ δεν κατάφερα ποτέ να την τελειώσω. Επίσης με απογοήτευσε ο Τροπικός του Καρκίνου του Χένρι Μίλερ ίσως επειδή περίμενα κάτι διαφορετικό…

Τι ειδος ιστοριας σε ελκυει?Και απο πιο ειδος μενεις μακρια?

Λατρεύω τα αστυνομικά, τα κοινωνικά, βαριέμαι τα ιστορικά συνήθως και σίγουρα τα ρομαντικά ελληνικά που με ανατριχιάζουν!

Αν ζητουσες απο τον πρωθυπουργο να διαβασει ενα βιβλιο, ποιο θα ηταν?

Θα του ζητούσα να διαβάσει Το Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου, τις Μέρες του Σεφέρη, την τριλογία του Τσίρκα. Κάτι θα του έμενε από όλα αυτά πιστεύω…

Τι σκοπευεις να διαβασεις τωρα?

Μόλις τελειώσω τον Πόλανικ θα δανειστώ από μια φίλη μου τον Ιάπωνα Εραστή της Αλιέντε για λίγο ανάλαφρο διάβασμα 🙂

 

 

Το tag αυτό ξεκίνησε από το

https://nerdytalksbookblog.wordpress.com/2016/03/16/ny-times-by-the-book-tag/

και έχουν μέχρι στιγμής απαντήσει πολλά από τα αγαπημένα μου book blogs εκτός της Τζο όπως η Φανή

https://tisfanistisfanikeoraio.wordpress.com/2016/04/04/ny-times-by-the-book-tag-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%84%CE%B6%CE%BF/

και Sweet Jane Eyre από το Style rive gauche 

Από ό,τι έχω δει ως τώρα 🙂 αν έχει απαντήσει και κάποιος/α άλλη στείλτε μου στα σχόλια! Και οπωσδήποτε κάντε το tag για να μοιραστούμε λίγο reading shame και ενοχές για όσα δεν έχουμε διαβάσει χεχεχε 🙂

 

Το Λάθος Αστέρι: δάκρυα, χαμόγελο, έμπνευση

To The Fault In Our Stars, Το Λάθος Αστέρι στα ελληνικά, ήταν ένα βιβλίο που άργησα πολύ να διαβάσω εξαιτίας του θέματος, που μου φαινόταν τόσο μα τόσο μακάβριο και στενάχωρο. Όταν το ξεκίνησα, βέβαια, δεν μπόρεσα να το αφήσω στιγμή και το τέλειωσα μέσα σε λίγες (δακρύβρεχτες) ώρες 🙂 Παρόλο που δε μου αρέσουν πολύ τα δράματα, ήταν μια τραγική, σκληρά όμορφη ιστορία που άγγιξε και συγκίνησε τόσους πολλούς αναγνώστες! Το σίγουρο πάντως είναι ότι έχει εμπνεύσει υπέροχες εικονογραφήσεις διαφόρων φράσεων από το κείμενο τις οποίες βρίσκω συχνά μπροστά μου και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας 🙂

Και μια που τελευταία μιλάμε για τη μετάφραση, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο θέμα που έχει τεράστιο ενδιαφέρον: οι τίτλοι των βιβλίων.

Ο συγκεκριμένος τίτλος προήλθε από μια φράση του Κάσσιου, στο έργο του Σάιξπηρ, Ιούλιος Καίσαρ:

The fault, dear Brutus is not in our stars/ But in ourselves, that we are underlings

Τώρα σε παρόμοια περίπτωση, που ο τίτλος είναι από υπαρκτό κείμενο ή ποίημα είτε ψάχνουμε μια έγκριτη ελληνική μετάφραση του έργου και προσαρμόζουμε κάπως τον τίτλο ή τον αλλάζουμε ελαφρώς για να μεταφέρει το νόημα απλά και άμεσα στον Έλληνα αναγνώστη. Εδώ έγινε το δεύτερο, Το Λάθος Αστέρι. Πώς σας φαίνεται σαν απόδοση; Μπορεί να μην είναι ακριβής αλλά μεταδίδει την έννοια του ότι κάτι πήγε στραβά, κάτι έγινε λάθος, έτσι δεν είναι;

 

 

 

Πραγματικά μ’αρέσει που παρά το θέμα του έχει εμπνεύσει πολύ κόσμο να το «εικονογραφήσει». Α και ένα σημείωμα από το συγγραφέα του βιβλίου 😉

Για να σας αφήσω μεένα χαμόγελο, αφού το βιβλίο είχε και όμορφες, ρομαντικές και τρυφερές στιγμές και όχι μόνο δάκρυα!

υγ. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Γιατί μου άρεσαν τα Θανάσιμα Εργαλεία

(τα βιβλία, όχι η ταινία, και σίγουρα όχι η σειρά)

Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω αυτό το ποστ γιατί θεωρώ ότι τα Θανάσιμα Εργαλεία σαν σειρά βιβλίων είναι πολύ παρεξηγημένα. Μιλάω για τη σειρά που ξεκινάει με την Πόλη των Οστών και όχι για τις Δαιμονικές Μηχανές, που δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα.

Τα Θανάσιμα Εργαλεία δεν είναι το κλασικό ΥΑ μυθιστόρημα με την όμορφη αλλά αφελέστατη ηρωίδα και τους χάρτινους, επιφανειακούς χαρακτήρες. Διαβάζοντάς τα μαθαίνει κανείς πολλά για τους ήρωές του, τις σχέσεις, τους φόβους και τα όνειρά τους, σε αντίθεση  με πολλά από τα αντίστοιχα μυθιστορήματα αυτού του είδους που οι μόνες σχέσεις που παρουσιάζουν είναι επιφανειακοί έρωτες και στερεότυπα. Σίγουρα δεν είναι τέλειο αλλά κατά τη γνώμη μου αξίζει πολύ περισσότερο από τη σειρά του Twilight πχ.

I believe I am in Hell, therefore I am.
—Arthur Rimbaud

 

Επίσης, είναι βγαλμένο μέσα από τη ζωή 🙂 Εντάξει όχι το κομμάτι με τους βρικόλακες και τους λυκανθρώπους αλλά ακόμα και αυτά πιστεύω πως είναι αλληγορικά. Ο κολλητός της Κλέρι που είναι (ή νομίζει πως είναι) ερωτευμένος μαζί της, η μαμά της που επίσης έχει έναν κολλητό που ήταν κάποτε ερωτευμένος μαζί της (και είναι ακόμα), οι παλιοί φίλοι που πήραν λάθος δρόμο και κάποιο από αυτούς αναρριχήθηκαν στην κορυφή ενώ άλλοι βρήκαν καταφύγιο στον υπόκοσμο, η παρέα των παιδιών που μαθαίνει πώς να κρατάει τις ισορροπίες, οι δάσκαλοι και τα μυστικά τους, η οικογένεια και το πόσο ευρεία έννοια μπορεί να γίνει…

Και ακόμα, μου άρεσαν πολύ τα διάφορα αποσπάσματα από την παγκόσμια λογοτεχνία που ανά διαστήματα αναφέρονταν μέσα στην ιστορία, οι αναφορές σε έργα τέχνης και πίνακες ζωγραφικής, σε ρεύματα μουσικής ή τέχνης.

I love you as one loves certain dark things
—Pablo Neruda, “Sonnet XVII”

Τουλάχιστον εκτός από ατάκες, κυνηγητά και ανατροπές ή εξαφανίσεις και λιποθυμίες  είχε να σου μάθει και κάτι ακόμα και αν αυτό από τους επικριτές θωρηθεί ανούσιο ή αχρείαστο. Ακόμα και ένα google search να έκανες για να δεις έναν πίνακα ή να μάθεις από ποιο βιβλίο είναι οι στίχοι που διάβασες για μένα είναι επίτευμα. William Shakespear, Virgil, William Carlos Williams, John Milton, Dante, Rimbaud, πολλοί άλλοι αλλά και πολλές παραπομπές από τη Βίβλο βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη την αφήγηση των ΘΕ.

No man chooses evil because it is evil. He only mistakes it for happiness, the good he seeks.
—Mary Wollstonecraft

Α και παραλίγο να το ξεχάσω! Πριν λίγο καιρό είχα ένα μήνυμα στο e-mail μου από έναν μαθητή που είχε διαβάσει την Πόλη των Οστών στη μετάφρασή μου και μου ζητούσε περισσότερες πληροφορίες για ένα από τα ποιήματα! Αν αυτό δεν είναι κέρδος για ένα βιβλίο δεν ξέρω τι είναι.

All changed, changed utterly: A terrible beauty is born.
—William Butler Yeats, “Easter, 1916”

Ξέρω ότι σε πολλούς αυτή η σειρά δεν άρεσε ιδιαίτερα αλλά πιστεύω πραγματικά ότι γι’ αυτό φταίει ο υπερκορεσμός υπερφυσικών ΥΑ μυθιστορημάτων όταν βγήκαν τα Θανάσιμα Εργαλεία  και το ότι το αναγνωστικό κοινό ήταν ήδη έτοιμο για κάτι διαφορετικό. Τι λέτε; Μήπως είμαι υποκειμενική επειδή πέρασα τόσο καιρό μαζί τους; Αν και πιστεύω πως θα έπρεπε να έχει συμβεί το αντίθετο αν ήταν τόσο κακά. Νομίζω ότι ήταν αρκετά σύνθετα για να με απασχολούν ακόμα 🙂

In God ’tis glory: And when men aspire,
’Tis but a spark too much of heavenly fire.
—John Dryden, “Absalom and Achitophel

Harper Lee and Umberto Eco

2 απώλειες για τον κόσμο των βιβλίων μέσα σε 2 ημέρες!

Harper Lee, To kill a mockingbird ή αλλιώς

Χάρπερ Λι, Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια

Για πολλούς ο αντιρατσιστικός ύμνος της Αμερικής του ’60, για άλλους ένα διδακτικό βιβλίο με την κακή έννοια του όρου, για κάποιους ακόμα και υποκριτικό.

Για μένα ήταν και θα είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασα εξ ολοκλήρου στα αγγλικά χάρη στον αγαπημένο μου καθηγητή [Mr Hornsby Ι hope you are well, wherever you are!]. Ένα βιβλίο που μου γνώρισε την αμερικανική επαρχία και την υποκρισία κάθε μικρής κοινωνίας, με έκανε να μισήσω βαθύτατα τους ρατσιστές και να καταλάβω τι θα πει εκτός από φυλετικός και «κοινωνικός» ρατσισμός, να μη φοβάμαι τους Boo Radley αλλά αυτούς που τους κοροϊδεύουν. Για όλα αυτά θα ευγνωμωνώ για πάντα τη Χάρπερ Λι κι ας μην ήξερα πως τα mockingbirds είναι τα κοτσύφια, κι ας μην έχω διαβάσει ακόμα το καινούριο της βιβλίο, Go set a watchman. Το παραγγέλνω αμέσως όμως 🙂

Umberto Eco / Ουμπέρτο Έκο

The real hero is always a hero by mistake; he dreams of being an honest coward like everybody else.

Φιλόσοφος, συγγραφέας, καθηγητής πανεπιστημίου, διανοητής, έχει γράψει μάλιστα εκτενώς για τη μετάφραση. Το παραδέχομαι, τα φιλοσοφικά του συγγράμματα με μπερδεύουν απίστευτα. Επίσης: δεν κατάφερα καν να ολοκληρώσω το Κοιμητήριο της Πράγας. Όμως η συμβολή του στην ιστορία της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας είναι πολύ σημαντικότερη από ό,τι χωράει στο μικρό μου μυαλουδάκι και είμαι σίγουρη πως το έργο του θα μείνει κορυφαίο για πολλά χρόνια ακόμα. Για μένα, πιστεύω πως έκανε καλύτερα ό,τι (τον) προέτρεψε ο Καμύ: Θες να κάνεις φιλοσοφία; Γράψε ένα μυθιστόρημα. Και το Όνομα του Ρόδου είναι φιλοσοφία σε μυθιστόρημα, ένα μυθιστόρημα συναρπαστικό μάλιστα, γεμάτο αλληγορίες και τροφή για σκέψη.

Έχετε διαβάσει το Κοιμητήριο της Πράγας ή το Εκκρεμές του Φουκώ; Α και αν έχει διαβάσει κανείς το Go set a watchman για πείτε εντυπώσεις 🙂 🙂