Τρία ποιήματα για το καλοκαίρι

Είναι κάποια ποιήματα που θυμίζουν, ανασαίνουν, ευωδιάζουν καλοκαίρι. Με τη νοσταλγία τους, τη μελαγχολία τους, την ατμόσφαιρά τους. Θυμίζουν παιδικά καλοκαίρια, τον ήχο από τα τζιτζίκια, το εξώφυλλο του Θησαυρού της Βαγίας, φωτιές στην παραλία, γιασεμί.

Τί νὰ μοῦ κάμει ἡ σταλαγματιὰ ποὺ λάμπει στὸ μέτωπό σου;
Τὸ ξέρω πάνω στὰ χείλια σου ἔγραψε ὁ κεραυνὸς τ᾿ ὄνομά του
Τὸ ξέρω μέσα στὰ μάτια σου ἔχτισε ἕνας ἀητὸς τὴ φωλιά του
Μὰ ἐδῶ στὴν ὄχτη τὴν ὑγρὴ μόνο ἕνας δρόμος ὑπάρχει
Μόνο ἕνας δρόμος ἀπατηλὸς καὶ πρέπει νὰ τὸν περάσεις

…

Δὲν ὠφελεῖ τὸ παράπονο

…

 

Πόσο πολὺ σὲ ἀγάπησα ἐγὼ μονάχα τὸ ξέρω
Ἐγὼ ποὺ κάποτε σ᾿ ἄγγιξα μὲ τὰ μάτια τῆς πούλιας
Καὶ μὲ τὴ χαίτη τοῦ φεγγαριοῦ σ᾿ ἀγκάλιασα καὶ χορέψαμε μὲς στοὺς καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στὴ θερισμένη καλαμιὰ καὶ φάγαμε μαζὶ τὸ κομένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα μὲ τόσα βότσαλα τριγύρω στὸ λαιμὸ τόσα χρωματιστὰ πετράδια στὰ μαλλιά σου.

…

Χρόνια καὶ χρόνια πάλεψα μὲ τὸ μελάνι καὶ τὸ σφυρὶ βασανισμένη καρδιά μου
Μὲ τὸ χρυσάφι καὶ τὴ φωτιὰ γιὰ νὰ σοῦ κάμω ἕνα κέντημα
Ἕνα ζουμπούλι πορτοκαλιᾶς
Μίαν ἀνθισμένη κυδωνιὰ νὰ σὲ παρηγορήσω
Ἐγὼ ποὺ κάποτε σ᾿ ἄγγιξα μὲ τὰ μάτια τῆς πούλιας
Καὶ μὲ τὴ χαίτη τοῦ φεγγαριοῦ σ᾿ ἀγκάλιασα καὶ χορέψαμε μὲς στοὺς καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στὴ θερισμένη καλαμιὰ καὶ φάγαμε μαζὶ τὸ κομένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη μοναξιὰ μὲ τόσα βότσαλα τριγύρω στὸ λαιμὸ τόσα χρωματιστὰ πετράδια στὰ μαλλιά σου.

• Νίκος Γκάτσος, Αμοργός

 

Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι

σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει

γεμάτο διαγραφές, αφηρημένα σχέδια

στο περιθώριο κι ερωτηματικά, γυρίσαμε

στην εποχή των ματιών που κοιτάζουν

στον καθρέφτη μέσα στο ηλεχτρικό φως

σφιγμένα χείλια κι οι άνθρωποι ξένοι

στις κάμαρες στους δρόμους κάτω απ’ τις πιπεριές

καθώς οι φάροι των αυτοκινήτων σκοτώνουν

χιλιάδες χλωμές προσωπίδες.

Γυρίσαμε – πάντα κινάμε για να γυρίσουμε

στη μοναξιά, μια φούχτα χώμα στις άδειες παλάμες.

…

Μένει ακόμα το κίτρινο απόσταγμα το καλοκαίρι

και τα χέρια σου γγίζοντας μέδουσες πάνω στο νερό

τα μάτια σου ξεσκεπασμένα ξαφνικά, τα πρώτα

μάτια του κόσμου κι οι θαλασσινές σπηλιές

πόδια γυμνά στο κόκκινο χώμα.

…

Μένει ακόμα η κίτρινη έρημο το καλοκαίρι

…σ’ ένα σημείο που δεν τ’ ορίζω και με κυβερνά

τα χέρια σου γγίζοντας το ελεύθερο κύμα.

• Γ. Σεφέρης, Ένας λόγος για το καλοκαίρι, Φθινόπωρο 1936

Θα πενθώ πάντα –μ’ ακούς;– για σένα,

                                   μόνος, στον Παράδεισο

Στα νερά ένα ένα, μ’ ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς

Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ’ ακούς

Της αγάπης

Μια για πάντα το κόψαμε

Και δε γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς

Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς

Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας

Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;

Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

…

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς

Με σοφές παραμάνες και μ’ αντάρτες απόμαχους

Από τι να ‘ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού

Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου

Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να ‘ρθω

Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο

Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική

Που διώχνω μέσα μου αλλ’ αυτή γυρίζει δυνατότερη

…

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

• Ο. Ελύτης, Το Μονόγραμμα, 1971

 

The last days of summer…

 

…are rainy and hot and full of some kind of anticipation for something that you don’t know yet.

Especially Sundays…

Σαν τα ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη….

Δὲν ξέρω πῶς, δὲν ξέρω ποῦ, δὲν ξέρω πότε, ὅμως τὰ βραδιὰ
κάποιος κλαίει πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα
κι ἡ μουσικὴ εἶναι φίλη μας – καὶ συχνὰ μέσα στὸν ὕπνο
ἀκοῦμε τὰ βήματα παλιῶν πνιγμένων ἢ περνοῦν μὲς
στὸν καθρέφτη πρόσωπα
ποῦ τὰ εἴδαμε κάποτε σ᾿ ἕνα δρόμο ἡ ἕνα παράθυρο
καὶ ξανάρχονται ἐπίμονα
σὰν ἕνα ἄρωμα ἀπ᾿ τὴ νιότη μᾶς – τὸ μέλλον εἶναι ἄγνωστο
τὸ παρελθὸν ἕνα αἴνιγμα
ἡ στιγμὴ βιαστικὴ κι ἀνεξήγητη.
Οἱ ταξιδιῶτες χάθηκαν στὸ βάθος
ἄλλους τοὺς κράτησε γιὰ πάντα τὸ φεγγάρι
οἱ καγκελόπορτες τὸ βράδυ ἀνοίγουνε μ᾿ ἕνα λυγμὸ
οἱ ταχυδρόμοι ξέχασαν τὸ δρόμο
κι ἡ ἐξήγηση θὰ ᾿ρθεῖ κάποτε
ὅταν δὲν θὰ χρειάζεται πιὰ καμία ἐξήγηση

……ἡ ἐξέγερση ἦταν πιὰ παρελθὸν κι ὅσοι ἀπομεναν ὄρθιοι πυροβολοῦσαν ἀκόμα
γιὰ ἕνα φτωχὸ ἔπαθλο στὰ ὑπαίθρια σκοπευτήρια…

Σαν την Κυριακή Πρώι του  Wallace Stevens…

Just like Wallace Stevens’ Sunday morning…

Sunday Morning

BY WALLACE STEVENS

I

Complacencies of the peignoir, and late

Coffee and oranges in a sunny chair,

And the green freedom of a cockatoo

Upon a rug mingle to dissipate

The holy hush of ancient sacrifice.

She dreams a little, and she feels the dark

Encroachment of that old catastrophe,

As a calm darkens among water-lights.

The pungent oranges and bright, green wings

Seem things in some procession of the dead,

Winding across wide water, without sound.

The day is like wide water, without sound,

Stilled for the passing of her dreaming feet

Over the seas, to silent Palestine,

Dominion of the blood and sepulchre.

Το νοστιμότερο φαγητό ήταν τηγανητές πατάτες με αυγά μάτια και μπέικον :)

Mε έμπνευση από το ποστ Summer Time στο μπλογκ Cherrybook reviews και με γενικότερη την τάση που με έχει πιάσει να απολαύσω το καλοκαίρι, σας βάζω ένα πολύ ωραίο και ρομαντικό τραγούδι που θυμίζει παιδική ηλικία, παγωτά και μεσημέρια γεμάτα αναμονή για κάτι που δεν μπορούσαμε να περιγράψουμε….

 

θα ερωτευόμαστε ο ένας τη σκιά του αλλουνού

Στη δροσιά μιας αναπάντεχης, πολύχρωμης βροχής

κάτω απ’ το φως του διαλυμένου φεγγαριού
θα τραγουδάμε ξαφνιασμένοι το τέλος της αρχής
με μελωδίες του παλιού καλού καιρού

H ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή, καρδιά μου.

Ονειρεύομαι μια μέρα πως

θα πάρουμε το σπίτι μας στην πλάτη

θα ζούμε με λιγότερα γιατί μπορούμε

θα πίνουμε μόνο παγωμένο κρασί

but I’ll be yours and you’ll be mine

Ζήτω οι βόμβες κύριοι!
Ζήτω το καλοκαίρι!

Reconstructing Amelia soundtrack

Πολλές φορές όταν μεταφράζω ένα βιβλίο είτε εμπνέομαι από τραγούδια και μουσικές που αναφέρονται στις σελίδες του ή διαβάζοντας και δουλεύοντας μαζί του μου έρχονται στο μυαλό τραγούδια που θα  ταίριαζαν στους ήρωές του ή στο φόντο αν κάποτε γινόταν ταινία. Το ίδιο παθαίνω και όταν διαβάζω κάτι σαν αναγνώστρια, κάτι που μου φέρνει στο μυαλό μουσικές ή στίχους από γνώριμα ή μισοξεχασμένα τραγούδια. Έχουν όλα τα βιβλία το soundtrack τους άραγε; Και είναι οι ίδιες οι μουσικές που άκουγε και φανταζόταν ο συγγραφέας όταν το έγραφε και ίδιες οι μελωδίες που έρχονται στο μυαλό του αναγνώστη;

Έτσι και ακούγοντας στο αμάξι μου (<3) τον τελευταίο δίσκο των National σκέφτηκα ότι ταιριάζει απόλυτα με τo Reconstructing Amelia, το βιβλίο που απολαμβάνω να μεταφράζω αυτή τη στιγμή και θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Πλατύπους.

I couldn’t find quiet
I went out in the rain
I was just soakin’ my head to unrattle my brain
Somebody said you disappeared in a crowd
I didn’t understand then
I don’t understand now

Am I the one you think about when you’re
Sitting in your faintin’ chair drinking pink rabbits?
Am I the one you think about when you’re
Sitting in your faintin’ chair drinking pink rabbits?

And everybody was gone
You were standin’ in the street ’cause you were tryin’ not to crack up
It wasn’t like a rain it was more like a sea
I didn’t ask for this pain it just came over me
I love a storm, but I don’t love lightning
All the waters coming up so fast, that’s right

Am I the one you think about when you’re
Sitting in your faintin’ chair drinking pink rabbits?
Am I the one you think about when you’re
Sitting in your faintin’ chair drinking pink rabbits?

And everybody was gone
I was standing in the street ’cause I was trying not to crack

I was solid gold
I was in the fight
I was coming back from what seemed like a ruin
I couldn’t see you coming so far
I just turn around and there you are

I’m so surprised you want to dance with me now
I was just getting used to living life without you around
I’m so surprised you want to dance with me now
You always said I held you way too high off the ground

You didn’t see me I was falling apart
I was a white girl in a crowd of white girls in the park
You didn’t see me I was falling apart
I was a television version of a person with a broken heart
You didn’t see me I was falling apart
I was a white girl in a crowd of white girls in a park
You didn’t see me I was falling apart
I was a television version of a person with a broken heart

And everybody was gone
You were standin’ in the street
Cause you were trying not to crack up
[?]
Now I only think about los angeles when the sun kicks out
Now I only think about los angeles when the sun kicks out

You said it would be painless
The needle in the dark
You said it would be painless
It wasn’t that at all
You said it would be painless
The needle in the dark
You said it would be painless
It wasn’t that at all (when the sun kicks out)

You said it would be painless
The needle in the dark (when the sun kicks out)
You said it would be painless
It wasn’t that at all

a perfect Sunday

…με το δίσκο των National στο repeat, τα υλικά για το σουφλέ σοκολάτας με λιωμένη καραμέλα (μιαμ!) στο τραπέζι [και το πλυντήριο να μου χαλάει το ζεν] !

Don’t make me read your mind, you should know me better than that It takes me too much time
You should know me better than that
You’re not that much like me
You should know me better than that
We have different enemies
You should know me better than that

I should leave it alone but you’re not right
I should leave it alone but you’re not right

Can’t you write it on the wall?
You should know me better than that
There’s no room to write it all
You should know me better than that
Can you turn the TV down?
You should know me better than that
There’s too much crying in the sound
I should know you better than that

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε μια ωραία κριτική για το άλμπουμ

και εδώ θα βρείτε τη συνταγή για τα σουφλέ σοκολάτας με λιωμένη καραμέλα. Γιατί η μελαγχολία (και η αγάπη) θέλουν σοκολάτα… 🙂

Καλό σαββατοκύριακο!!!

Φ.

nEVeR LeSS

This winter invest in simple things

find the essence in big things

and happiness in small things and  simple gestures

….live…

but never less love….

or less books….!

xoxoxoxxo

Seamus Heaney dies, aged 74

Personal Helicon

By Seamus Heaney

 

for Michael Longley

As a child, they could not keep me from wells
And old pumps with buckets and windlasses.
I loved the dark drop, the trapped sky, the smells
Of waterweed, fungus and dank moss.

One, in a brickyard, with a rotted board top.
I savoured the rich crash when a bucket
Plummeted down at the end of a rope.
So deep you saw no reflection in it.

A shallow one under a dry stone ditch
Fructified like any aquarium.
When you dragged out long roots from the soft mulch
A white face hovered over the bottom.

Others had echoes, gave back your own call
With a clean new music in it. And one
Was scaresome, for there, out of ferns and tall
Foxgloves, a rat slapped across my reflection.

Now, to pry into roots, to finger slime,
To stare, big-eyed Narcissus, into some spring
Is beneath all adult dignity. I rhyme
To see myself, to set the darkness echoing.

oh please don’t take me home

 

What a passion! A small note on translating slang

How would you translate «passion pit«? In a straight forward, literal manner, the two words are fairly easy to understand and communicate.

While translating literature, however I have come accross various idiomatic phrases that one has to decipher in order to be able to translate effectively. It is necessary to know all the dessous of many factors: the period the text was written, the environment/age/social group of the speaker and many more, that constitute the ‘register‘ of a text in sociolinguistic terms.

And this is one of the most intriguing, difficult, compelling and dangerous elements of our job. Hound dog might refer to an Elvis song (or might just be a noun-adjective phrase, you have to decide before attempting to translate), another word might hint to a popular meme, a trending article, a news story, a historic detail or person.The creative role of the translator is always there, mostly called for in literary translation but useful and often necessary in almost all translation types. Would you consider any type of translation not creative? I find that even weather reports and user manuals often need to convey a special tone or style.

And the difficulty lies not only in unearthing and discovering it, but knowing where to stop, too!

Passion Pit are an American electropop band from Cambridge, Massachusetts, formed in 2007. The band culled their name from the Variety Slanguage Dictionary, a glossary of Variety‘s frequently-used slang, which was provided by the Hollywood Insider publication to help not-so-savvy readers decipher its content. The magazine used the term to refer to drive-in theatres, because of their privacy and romantic allure for teenagers.

Baby, don't be unhappy/Baby, don't be sad/Better things are coming/I swear there's truth in that